ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΜΕΝΟΣ ΜΑ ΟΧΙ ΚΑΤΑΒΕΒΛΗΜΕΝΟΣ.
2019-01-16 14:09
«Πρόσεξε σε μένα, και εισάκουσε με, λυπούμαι στην
μελέτη μου και ταράζομαι από την φωνή του εχθρού,
από την κατάθλιψη του ασεβή, επειδή ρίχνουν επάνω
μου ανομία και με μισούν με οργή. Η καρδιά μου μέσα
μου καταθλίβεται και φόβος θανάτου έπεσε επάνω μου.
Φόβος και τρόμος ήρθε επάνω μου και φρίκη με σκέπασε.
Και είπα: Ποιος να μου’ δίνε φτερά σαν περιστέρι!
Θα πετούσα και θα αναπαυόμουν. (Ψαλμ.55:2-6)
Μπορείς να αισθανθείς τον πόνο και την ανησυχία του Δαβίδ;
Ένας άνδρας κατά την καρδιά του Κυρίου που όμως καμιά
φορά ανησυχούσε «με την φωνή του εχθρού.» Τα οδυνηρά
και τρομακτικά γεγονότα της ζωής του Δαβίδ, είχαν συντριπτική
επίδραση στην καρδιά του. Και ήταν κάποιες τέτοιες στιγμές
που ευχόταν να είχε φτερά και να πετάξει μακριά απ’ όλα αυτά
που του συνέβαιναν! Μόνο τότε λέει πως θα έβρισκε η ψυχή του
ανάπαυση.
Μήπως αισθάνεσαι καταβεβλημένος με όσα συμβαίνουν στην
ζωή σου το τελευταίο διάστημα; Θα ήθελες κι’ εσύ σαν τον Δαβίδ να
μπορούσες να ‘πετούσες’ κάπου μακριά από της δυσκολίες και
τα προβλήματα;
«Από τα πέρατα της γης θα κράζω σε σένα, όταν λιποθυμεί
η καρδιά μου, οδήγησε με στην πέτρα που είναι πάρα πολύ
ψηλή για μένα. Επειδή εσύ έγινες καταφύγιο μου, ισχυρός
πύργος μπροστά στον εχθρό.» (Ψαλμ.61:2-3)
Ξανά βλέπουμε πόσο καταβεβλημένος αισθανόταν ο Δαβίδ.
Όμως αυτήν την φορά, ζητούσε από τον Θεό να τον σηκώσει ψηλά
στον βράχο, όπου θα μπορούσε να σταθεί με ασφάλεια και σιγουριά
και πάλι. Είχε μάθει να μην στηρίζεται στην δική του ικανότητα ή στην
δική του δύναμη για να υπερνικήσει τον εχθρό, αντιθέτως αναγνώριζε
πως μόνον ο Θεός ήταν η σκέπη του και ο υψηλός πύργος του.