ΧΡΩΣΤΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ...

2018-07-26 16:47

 

Χρωστώ περισσότερα στην φωτιά,

το σφυρί και την λίμα απ’ οποιοδήποτε

άλλο εργαλείο στο εργαστήρι του Θεού.”

(Charles Spurgeon)

 

Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν διωχθεί και ήταν

διασκορπισμένοι σ’ όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Τους φυλάκιζαν, τους βασάνιζαν, τους έριχναν στα

λιοντάρια. Δοκιμάστηκε η αντοχή τους.... και ακόμη

περισσότερο.

 

Και ο Ιάκωβος ξεκινά την επιστολή του γράφοντας...

Κάθε χαρά θεωρήσατε όταν περιπέσετε σε

διαφόρους πειρασμούς.”

Ο Ιάκωβος ήταν ένας δοκιμασμένος άνδρας στην

μάχη και εννοούσε αυτά που έγραφε σ’ αυτούς τους

πρώτους χριστιανούς αλλά και σε εμάς σήμερα.

 

Έχεις περάσει ποτέ τόσο σκληρή δοκιμασία που να

μοιάζει σαν να ξεπερνά τα όρια της αντοχής σου;

Σε αυτές της στιγμές είναι που μπορεί να νιώθουμε

ότι ο Θεός μας έχει εγκαταλείψει, αλλά είναι αυτές

οι στιγμές που ο Θεός μας κρατά στα χέρια Του διότι

αυτές οι στιγμές είναι στιγμές μεγάλων υποσχέσεων.

Σφυροκοπείται και μορφώνεται ο χαρακτήρας μας αλλά

και οι πνευματικές υποσχέσεις που έχουμε κάνει.

Και καθώς φτάνουμε στο τέλος της δικής μας δύναμης,

τότε συναντάμε την έναρξη της δύναμις του Θεού.

 

Αφήνοντας τον Θεό να εργαστεί, αυξάνεται η πίστη μας.

Εάν δεν αντιμετωπίσουμε δύσκολες προκλήσεις και

δοκιμασίες δεν θα χρειαστούμε υψηλότερο επίπεδο πίστης.

Γι’ αυτό ο Θεός μας “σπρώχνει” καμιά φορά στα όρια μας.

Επιτρέποντας περιστάσεις να μας πάνε πιο πέρα απ’ ότι

θα αντέχαμε για να μας διδάξει ότι Εκείνος μπορεί να της

χειριστεί μέσα από εμάς.

Και έτσι η πίστη μας αυξάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό.

 

Οι δοκιμασίες για τους πρώτους χριστιανούς

μεταμόρφωσαν τον ακατέργαστο σίδηρο της νέας

πίστης και ο Θεός τους χρησιμοποίησε για να αλλάξουν

τον κόσμο.

 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η δοκιμασία δεν είναι τιμωρία,

δεν σε εγκαταλείπει ο Θεός!

Ο Ιάκωβος δεν είπε να αποφύγουμε ή να ανεχόμαστε τον

πόνο της δοκιμασίας, αλλά είπε να τον θεωρούμε χαρά!

Γιατί;...Γιατί ο σκοπός του Θεού στην δοκιμασία είναι να

μας ευλογήσει με περισσότερη πίστη, δύναμη και αφθονία,

μέχρι να γίνουμε τέλειοι και ολοκληρωμένοι χωρίς να

είμαστε σε τίποτε ελλιπείς. (Ιακ.1:2-4)